Dag 10 en 11 Grand Canyon

Het is niet bij te houden!
We gaan rollen van de ene beleving in de andere en komen tijd te kort. Vanuit Lake Havesu zijn we vetrokken naar de Grand Canyon, best spannend want we hebben geen idee wat we nu weer kunnen verwachten. Na een stuk van 4! uur rijden komen we eindelijk aan op een prachtige camping midden in het state Park, tjonge wat is dat mooi, het lijkt op een mengelmoes van de Veluwe en ons eigen mooi duin gebied. We hebben geen water en elektriciteit maar wel een prachtige plek midden in de natuur. Zo zou elke camping moeten zijn.... Omdat de reis altijd langer duurt dan gepland hebben we ook vandaag geen tijd om lui te doen, er valt een heel park te ontdekken dus hop met de pendelbus van de camping naar het Visetors centrum om informatie te halen en hup naar de verhuur voor fietsen. We kunnen eigenlijk ons eigen tempo niet bijhouden hahaha maar we zijn hier maar once in a life time.
Overigens van 45 graden Lake Havesu kwamen we in een totaal ander klimaat terecht in de Grand Canyon, het was hier een stuk koeler en de weersverwachtingen waren niet best. Er werd onweer en regen voorspelt maarja we wilde toch op pad en lieten ons niet weerhouden. We hadden ook geen tijd om het weer af te wachten, we hadden een programma en konden geen tijd verspillen met onbenulligheden als het weer. Dat hebben we geweten, na nog geen 15 minuten fietsen kwamen we in regen en onweer terecht en konden we niks anders doen dan bij toilet gebouwen schuilen voor de regen. Echt koud als je in je korte broek fietst. Na de ergste onweersbuien te hebben afgewacht zat er niets anders op dan terug te fietsen, de route die we wilde was afgesloten en echt goed warm gekleed waren we ook niet.
Op de terugweg regende het wel iets zachter dus uiteindelijk toch nog even wat andere uitzichtpunten bekeken en OOOO wat is die Canyon mooi en groot. maar droog wed het niet meer...
Na snel droge kleren aangetrokken te hebben zijn we met de camper naar het begin van het park gereden, waar een IMax film werd vertoont over de ontdekking van de Cran Canyon en het vroegere leven daar, erg indrukwekkend, het leek net alsof je er doorheen vloog.
Daarna werd het echt tijd voor de innerlijke mens en hebben we gegeten bij een echt Amerikaans/ Mexicaans steak restaurant en toen ging het lichtje uit.......
De volgende morgen moesten we weer verder reizen naar Entilope Canyon in Page maar Daan, Dajo, Tijn en ik wilde eerst nog een hike maken in het gebergte om toch nog wat meer van dit geweldige gebied op te snuiven. Aangezien zon hike bestond uit allemaal kleine bergpaadjes op grote hoogtes haakte Michel en Sandra even af, al baalde Sandra wel, ze wilde heel graag mee maar wist dat die paadjes niet echt haar ding was. S'ochtends om 7 uur vertrokken de pioniers met de pendelbus naar het begin van de route en het was adembenemend! We sloten aan bij 2 rangers en zijn met een groep een stuk naar beneden gelopen, wetend dat wat je naar beneden loopt, je twee keer zo lang over doet om weer naar boven te komen.
Het was eg mooi en het liefst hadden we de hele route meegelopen maar alleen Dajo liep op bergschoenen en met gympies was het eg gevaarlijk en glipte je weg op de losse steentjes. Na het OOOHH AHHH punt, wat ook echt zo heet vanwege het mooie uitzicht zijn weer omhoog geklommen. Helaas we moesten weer door en afscheid nemen van die prachtige gebied.
Op naar Page.